روي بند رختِ هر تصوير مي لغزد و مي رقصد و جمله مي کارد، بر سطح خورشيد طرح هايش، لانه مي سازد براي کبوتران سر در هم و آنسوي بندِ تابِ معشوقش را به انحناي ماه مي بندد. درون هر کس شاخه هاي تُرد و خوشبوي گل يخ مي ريزد و بوي گندم زار ها را نقاشي مي کند و علفزارها را مست و وصل به آسمان. با ماهي ها همخانه مي شود و در درکِ ريگستان ها سهم دارد. کسي که چون حرف مي زند آبشار شعر از اندامش فرو مي پاشد و ابر که مي کشد سر در آغوش شاخه هاي بيدي دارند سرشار از شکوفه هاي سرخ که انگار پشت هر بافه اش هزار شاعرنوراني آبستن معاني بکر، به تو زل زده اند. همين کس که مي گويم امروزغروب صدايم کرد، مثل هميشه بي قرار، از سر اتفاق. پشت شيشه ي نشر چشمه...